Jim

Wandeltijd was aangebroken en ik zag hem niet. Hij moest ergens op me wachten..." Door het tekenen van Jim, zijn onlangs overleden hond, vond François Schuiten opnieuw in de kunst van de strip het middel om de innerlijke leegte op te vullen en te eren wat hem dierbaar is. Sinds het overlijden van zijn stille maar trouwe metgezel heeft de kunstenaar voortdurend eerbetoon gebracht door dagelijks een tekening te maken, om zijn aanwezigheid nog even te voelen terwijl hij accepteert dat hij moet loslaten. Door deze illustraties te bundelen in een zorgvuldig vervaardigd boek, benadrukt François Schuiten met de majestueuze stijl die zijn werk kenmerkt, de krachtige en onzichtbare banden tussen mensen en hun huisdieren en brengt hij een beetje warmte aan degenen die de onvermijdelijke eindiging van een bijzondere relatie kennen of vrezen. Eenvoudig herdoopt tot "Liefdesbrief aan mijn hond" op de omslag, is dit eenvoudige schetsboek van de tekenaar en scenograaf François Schuiten een klein juweeltje van melancholie en tederheid, gewijd aan zijn overleden hond. Schuiten geeft met zijn illustraties, die uitblinken in eenvoud en nauwkeurigheid, uitdrukking aan het onuitsprekelijke gemis van een geliefde, zelfs als het een dier is. Maar ongeacht het lichaam en de soort waartoe men behoort, zodra de band is ontstaan, gaat het alleen nog om de liefde tussen twee levende wezens die hun eigen verbondenheid ontwikkelen en elkaar wederzijds affectie en aandacht schenken. Onuitwisbaar. Het is prachtig, het is meeslepend, en ik dank François Schuiten voor zijn moed om het taboe-onderwerp van het verdriet bij het verlies van een huisdier zo direct en met zoveel verfijning aan te pakken. De geest van de hond blijft het dagelijks leven van de meester achtervolgen, elke tekening drukt het gemis uit en brengt de lezer de diepe snik van afwezigheid. Dit boekje is uiteindelijk veel meer dan een anekdotische onderbreking in het sculpturale werk van Schuiten: door de onbreekbare band met het leven te verheerlijken die velen geneigd zijn te vergeten, is dit bescheiden boekje praktisch van openbaar nut.